Fantastyka Quebeku

Literatura fantastyczna pojawiła się w Quebeku podobnie jak w Europie w pierwszej połowie XIX wieku. W tym samym czasie, we Francji pisał Teofil Gautier, a w Stanach Zjednoczonych Edgar Allan Poe, w Rosji Aleksander Puszkin.

Początkowo to pisarstwo było inspirowane romantyzmem w jego "niesamowitej" wersji, ale bardzo szybko historia wymogła na Kanadyjczykach udowodnienia, że nie są narodem znikąd i mają własne dzieje. Wtedy pojawiły się w literaturze ślady legend, a wraz z nimi wzmianki o zjawiskach nadnaturalnych, pojawiła się powieść gotycka z makabrycznymi opisami, dziwnymi miejscami, gwałtownymi emocjami i dziwacznymi postaciami nie z tego świata. W fantastyce kanadyjskiej duża rola przypada legendom miejscowym, czyli indiańskim, co ją zdecydowanie wyróżnia.

Drugą cechą charakterystyczną jest swego rodzaju „izolacja” – to literatura francuska na stosunkowo niewielkim obszarze kraju angielskojęzycznego oparta na tradycjach miejscowych połączonych z tradycjami Starego kontynentu. Odmienna od amerykańskich i od francuskich korzeni.

Bez względu jednak na źródła inspiracji kanadyjskie thrillery, horrory, powieści gotyckie, historie o wampirach są pisane zdecydowanie dla dorosłych. Uwiarygodnienie postaci pod względem psychologicznym, emocjonalnym, seksualnym jest bardzo wyraźne. Mamy do czynienia z samym „mięsem” analizy ciemnej strony ludzkiej psychiki. Takie są powieści Patricka Senecala, Natashy Beaulieu (którzy już zostali przedstawieni polskim czytelnikom), a także Joela Champetier i wielu innych, którzy dopiero się pojawią w naszych księgarniach.

"Izolacja" językowa - Quebek jest wysepką na angielskojęzycznym oceanie, przy czym język współczesny, zwłaszcza młodzieżowy, został bardzo mocno przesycony zwrotami i słowami zaczerpniętymi z angielskiego - wywołała bardzo ciekawy efekt; jeśli francuskojęzyczny Kanadyjczyk nie przeklina akurat po angielsku, to zasób - przebogaty - jego przekleństw pochodzi w całości z języka... liturgii.
Wyjątkowo mnie to zadziwiło, gdy po raz pierwszy miałam do czynienia z francuskim kanadyjskim. Zaniemówiłam z wrażenia,kiedy się okazało, że nawet niewinna kropielnica, czy kielich do przechowywania opłatków (cyborium) to przekleństwa i to solidnego kalibru. Derywaty od imienia Chrystusa funkcjonują jako przymiotniki i czasowniki o wydźwięku bynajmniej niepochlebnym.
Zagadnienie przekleństw używanych w Quebeku wymagałoby osobnej solidnej pracy językoznawczej ;)