"Pasażer" fragm. 2

"Następnej nocy mam inny, niezwykły sen.
Jestem w tym samym lesie, ale tym razem jadę na białym rowerze i choć to bardzo mały rower nie mam żadnego problemu z przydługi nogami. Jadę po ubitej ścieżce, która prowadzi mnie w linii prostej między dwoma rzędami ciemnych drzew. Ja, który prawie nigdy w całym moim życiu nie jeździłem na rowerze, wcale nie jestem zdziwiony, że właśnie to robię. Wręcz wydaje mi się to całkiem naturalne, jestem przyzwyczajony i nawet mnie to bawi.
Na ścieżce coś się porusza. Zupełnie, jakby poruszała się ziemia, jakby była mokra. To dziesiątki zaskrońców, które z większym lub mniejszym powodzeniem starają się uniknąć kół.
Przede mną, w narastającym zmierzchu, pojawia się jakaś sylwetka. Z czerwonej kurtki wychynęła dłoń i na wysokości biodra uniósł się kciuk. Zwalniam tempo.
Sylwetka jest coraz bliżej mnie i nie porusza się ani o milimetr. Twarz ukryta w cieniu, ale wiem, że jest zwrócona w moją stronę. Wokół jego nogi owija się zaskroniec i wspina się powoli aż do uda. Autostopowicz nie wykonuje żadnego ruchu, żeby przepędzić płaza. Z wyciągniętym kciukiem czeka. Czeka na mnie. Czeka, żebym go zabrał, zupełnie jakby ...
Jakby ...
Jakby ... jakby ... jakby ...
Budzę się.
Niespokojny, wyskakuję z łóżka. Idę opróżnić pęcherz przyglądając się własnemu odbiciu w lustrze. Zaczynam mieć dość tych głupich snów. Lasy. Rowery, zaskrońce... A teraz jeszcze do tego wmieszał się Alex Salvail! A ten co do cholery robi w moich snach?
Znam go, teraz jestem o tym przekonany.
Wracam do łóżka, bardzo chciałbym wyjaśnić tę historię w najbliższy wtorek wieczorem."

Nie mogę zdradzać więcej szczegółów, bo cóż to by była za przyjemność czytać potem całość :) A warto. Krótka forma, przejmująca, mocna i niespodziewane zwroty akcji, jak zresztą w każdej książce Senecala.

Przypomina mi się - tak przy okazji a propos zdradzania szczegółów - jak to kiedyś, dawno, dawno temu w Polsce były tzw Konfrontacje filmowe, bo przecież filmy (te z Zachodu) były nie całkiem i nie ze wszystkim dozwolone. Można je było obejrzeć, jak się zdobyło karnet na tzw Konfrontacje. Mój znajomy nr 1 miał karnet na seans poprzedzający mój seans, a jeszcze przed nim był nasz wspólny inny znajomy, powiedzmy nr 2.
Pewnego dnia przychodzę na seans, a wtedy był "Indiana Jones - poszukiwacze zaginionej arki" i spotykam ci ja nr 1 w stanie totalnej furii, klnącego na czym świat stoi.
- Czemu się denerwujesz? - pytam uprzejmie.
- A bo spotkałem tego kretyna nr 2 i opowiedział mi (seria wyzwisk) najlepszy fragment filmu, zabiję sukinsyna!!!
Rzeczywiście tak było (mnie opowiadanie zostało darowane, więc bawiłam się cudnie). Chodziło o fragment pościgu na bazarze i scenę, w której przed Indim staje jurny wielki Arab i wymachuje popisowo mieczem na znak, że on mistrz zaraz zetnie jemu Indiemu ten durny łeb. A na to Indi, odczekawszy spokojnie pokazy, wyciąga pistolet i strzela :D
To genialna scena i faktycznie Indiana Jones to była w tamtych czasach całkiem nowa konwencja komedii... pod warunkiem, że żaden bęcwał nam jej wcześniej nie opowiedział :)